... ชายคนหนึ่งแบกถังน้ำสองใบ
ไว้บนบ่าเพื่อไปตักน้ำที่ริมลำธาร ถังน้ำใบหนึ่งมีรอยแตก ในขณะที่อีกใบหนึ่งไร้รอยตำหนิ
และสามารถบรรจุน้ำกลับมาได้เต็มถัง
...
...แต่ด้วยระยะทางอันยาวไกล จากลำธารกลับสู่บ้าน
จึงทำให้น้ำที่อยู่ในถังใบที่มีรอยแตกเหลือ
อยู่เพียงครึ่งเดียว
...เหตุการณ์ทั้งหมดนี้ดำเนินมาเป็นเวลา 2
ปีเต็มที่คนตักน้ำสามารถตักน้ำกลับมาบ้าน
ได้เพียงหนึ่งถังครึ่ง ซึ่งแน่นอนว่าถังน้ำใบที่ไม่มีตำหนิ
จะรู้สึกภาคภูมิใจ ในผลงานเป็นอย่างยิ่ง
...ในขณะเดียว
กันถังน้ำที่มีรอยแตกก็รู้สึก อับอายต่อ
ความบกพร่องของตัวเอง
...มันรู้สึกโศกเศร้ากับการที่มัน
สามารถทำหน้าที่ได้เพียงครึ่งเดียวของจุดประสงค์
ที่มันถูกสร้างขึ้นมา
...หลังจากเวลา 2 ปี ที่ถังน้ำที่มีรอยแตกมองว่า
เป็นความล้มเหลวอันขมขื่น
...วันหนึ่งที่ข้างลำธาร มัน
ได้พูดกับคนตักน้ำว่า
..."ข้ารู้สึกอับอายตัวเองเป็น
เพราะรอยแตกที่ด้านข้างของตัวข้า ทำให้น้ำที่อยู่ข้าง
ในไหลออกมาตลอดเส้นทางที่กลับไปยังบ้านของท่าน" คนตักน้ำตอบว่า "เจ้าเคยสังเกตหรือ
ไม่ว่ามีดอกไม้เบ่งบานอยู่ตลอดเส้นทางในด้านของเจ้า
แต่กลับไม่มีดอกไม้อยู่เลยในอีกด้านหนึ่ง
เพราะข้ารู้ว่าเจ้ามีรอยแตกอยู่ ข้าจึง
ได้หว่านเมล็ดพันธุ์ดอกไม้ลงข้างทางเดินด้านของเจ้า
และทุกวันที่เราเดินกลับ
... เจ้าก็เป็นผู้รดน้ำให้ กับเมล็ดพันธุ์เหล่านั้น เป็นเวลา 2 ปี ที่ข้า
สามารถที่จะเก็บดอกไม้สวย ๆ เหล่า
นั้นกลับมาแต่งโต๊ะกินข้าว ถ้าหากปราศจากเจ้าที่
เป็นเจ้าแบบนี้แล้ว
... เราก็คงไม่อาจได้รับ
ความสวยงามแบบนี้ได้"
...คนเราแต่ละคนย่อมมีข้อบกพร่องที่
เป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง
...แต่รอยตำหนิ
และข้อบกพร่องที่เราแต่ละคนมีนั้น อาจช่วยทำ
ให้การอยู่ร่วมกันของเราน่าสนใจ และกลาย
เป็นบำเหน็จรางวัลของชีวิตได้
...สิ่งที่ต้องทำก็เพียงแค่ยอมรับคนแต่ละคนในแบบที่เขา
เป็น ละมองหาสิ่งที่ดีที่สุดในตัวของพวกเขาเหล่านั้นเท่า
นั้นเอง "มองโลกหลายๆ ด้าน เพราะคนเราไม่ได้มีแต่ข้อเสียเท่า
นั้น แต่ยังมีข้อดีอยู่คู่กันไปด้วยเสมอ"
( ความรู้สึกในใจ || คำคมให้คิด ชีวิตจะได้เป็นสุข )
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น