ส ภ า วะ ต า ม ลํ า พั ง

ส ภ า วะ ต า ม ลํ า พั ง

ใครๆ ก็รู้ว่าเราเกิดมาตามลำพัง
และจะตายไปตามลำพัง
โดยระหว่างนั้น 
เราจะต้องเผชิญสภาวะตามลำพังนับครั้งไม่ถ้วน

ทั้งในกรณีที่เราเลือกเอง และกรณีที่หมดทางเลือก
แต่กรณีหลังจะกัดกร่อนชีวิตเราได้ลึกกว่า
และเมื่อลึกมากก็จะเกิดแผลที่รักษาไม่หาย

เมืองใหญ่สร้างวิถีชีวิตตามลำพังขึ้นมากมาย
ไม่ค่อยมีใครรู้จักใคร ไม่ค่อยมีใครสนใจใคร
เพราะต่างอยู่บนสายพานอันเร่งรีบของเมืองใหญ่
ที่หมุนไปข้างหน้าโดยไม่มีวันหยุด
เมืองใหญ่ที่ทำตัวเราเล็กลงและหัวใจลีบลง
เราเหงาแต่บอกใครไม่ค่อยได้
เราอยากมีเพื่อน แต่หาเพื่อนไม่ค่อยได้
เราอยู่ตามลำพังบนรถไฟฟ้า บนรถเมล์ บนรถแท็กซี่ ฯลฯ
ปากของเราปิดเงียบ เนื่องจากเราอยู่ตามลำพัง

มีทั้งการอยู่ตามลำพังที่รู้สึกปลอดภัยและไม่ปลอดภัย
อยู่ตามลำพังที่รู้สึกสงบและรู้สึกว้าวุ่น
อยู่ตามลำพังแม้จะอยู่ด้วยกันสองคน ฯลฯ
เมื่อความรักก้าวมาถึงปลายทาง
และต้องแยกย้ายกันไปคนละทาง
สภาวะตามลำพังก็จะเกิดขึ้นทันที
เมื่อความตายก้าวเข้ามาเพื่อปิดประตูชีวิต
สภาวะตามลำพังก็จะเกิดขึ้นเช่นกัน

เมื่อใครสักคนเดินทางไปหาใครอีกคน
ด้วยความรักและความคิดถึง
สภาวะตามลำพังก็จะค่อยๆ หมดไป
ตามระยะปลายทางที่ใกล้เข้ามา
เมื่อคนเหงาสองคนมาพบกันและพึงพอใจซึ่งกัน
ทั้งคู่จะช่วยกันทำลายสภาวะตามลำพังของอีกฝ่าย

บ่อยครั้งที่เราต้องอยู่ตามลำพัง
และบ่อยครั้งที่เราไม่อยากอยู่ตามลำพังเลย
เมื่อเรานอนหลับ เราก็จะหลับตามลำพัง
และเมื่อฝัน ในฝันอาจจะมีคนมากมาย
แต่เราก็ฝันตามลำพัง

ยามทุกข์โศก
ไม่มีใครร้องไห้หรือเสียใจเท่าเราได้
หลายเรื่องในชีวิต เราต้องก้าวข้าม
และจัดการตามลำพังเท่านั้น


บางส่วนจากบท : สภาวะตามลำพัง
หนังสือ : คนเล็กๆ ที่หายตัวได้
ญามิลา : เขียน
พิมพ์ครั้งแรก : ตุลาคม 2548